PERFORMANCE / STADSPROJECT

Een spannend, maar zacht project op het kruispunt van voyeurisme, feminisme en live-performance.

Vijf weken lang ontving ik vrouwen in het Antwerpse Rubenshuis voor een bijzondere poseersessie. In het grote atelier, waar Rubens zelf zijn weelderige vrouwen schilderde, vroeg ik de deelnemende vrouwen om zich bloot te geven. Letterlijk en figuurlijk: terwijl ze geportretteerd werden door een van de deelnemende vrouwelijke beeldende kunstenaars, ging ik met hen in gesprek. Dit keer hadden de modellen alle macht: zij bepaalden hoe bloot ze gingen. 

Elke avond gingen drie modellen, een illustratrice en ik samen het onderzoek aan. Tegelijk werden ook bezoekers uitgenodigd om deel te nemen aan de performance en te noteren wat zij ‘zagen’ in het model. Het werd week na week een fysieke en verbale zoektocht naar de ervaringen van (terug)kijken, vrouwelijkheid en de (on) mogelijkheid van de ‘female gaze’. Hoeveel laat je van jezelf zien als je weet dat je bekeken wordt? Hoe voelt het? En wanneer kijk je terug?

Op basis van de poseersessies schreef ik het collagegedicht ‘Lijflied’, dat ik op de slotavond van het project samen met muzikante Annelies Van Dinter aan het publiek voorstelde. Tijdens de slotavond gingen kunsthistorica Katlijne Van der Stighelen, docent kunstfilosofie Hans Maes, en kunstgids Silvia Terrenzio en ik in gesprek over ‘de vrouwelijke’ blik en vrouwelijke (re)presentatie in de kunstwereld in de tijd van Rubens en vandaag. Illustratoren Juliane Noll, Nel Maertens, Myriam Voet, Shamisa Debroey en Betül Sefika presenteerden die avond eenmalig de werken die zij op basis van de poseersessies maakten.

Met dank aan Rubenshuis Antwerpen, de deelnemende kunstenaars, alle deelnemende modellen, sprekers en Troebel vzw. En met dank aan fotografes Ans Brys, Sanne De Block, Carmen De Vos, Michelle Geerardyn en Noortje Palmers om het project met hun vrouwelijke blik zo liefdevol in beeld te brengen.